De hel van Europa

Ik ben inmiddels al de dagen en data kwijt dus dat ga ik lekker loslaten. Op maandag, de eerste werkdag als heel team zijn we in de ochtend zoals altijd met het ontbijt op kara tepe begonnen. Ik heb inmiddels de verantwoordelijkheid gekregen over het runnen van de gym iedere dag van 10-11, wat ik superleuk vind. De mannen zijn zo onwijs vriendelijk. Ook heb ik geholpen in de chai. Dat is het ontmoetingspunt waar vrijwilligers werken en waar mensen thee kunnen halen en warm water. Superleuk want daar kun je een praatje maken met de mensen. Daarna hebben we ergens geluncht en werden we tegelijkertijd voorbereid op Moria. Dit wordt de hel van Europa genoemd, en dit is dan ook het vluchtelingenkamp op lesbos wat altijd in het nieuws is omdat het overvol is. Een capaciteit van 3000 mensen, er zitten er nu ruim 13.000... Ik kan het niet goed onder woorden brengen maar ‘de hel’ is hier opzich wel op zijn plaats. We kwamen met een missie, een hele gore missie. Vuilnis rapen. En dan hebben we het niet over vuilnis zoals wij het kennen. Mensen hebben namelijk geen vuilniszakken. Op iedere milimeter staat een tent, waar soms wel 15 mensen in wonen. Niet zomaar een tent, nee een festivaltentje wat je opklapt voor een nachtje in Nederland. Om maar niet te beginnen over de 6 toiletten die ik gezien heb die zeker met honderden mensen gedeeld moeten worden. Schijt op de muren. Wat ik heb gezien, geroken en aangeraakt heb tijdens het vuilnis ruimen is ronduit walgelijk. Bebloed maandverband, schijt en pis in flessen, ratten. En hier slapen mensen zoals jij en ik tussen. Maar was dit een vervelende dag? Zeker niet, want de mensen die hier wonen zijn door alle omstandigheden niet hun liefde voor elkaar verloren. En ik moest bijna janken door iedereen die aanbood te helpen, hoe verder we de ‘jungle’ inliepen naar de meest achteraan liggende tenten, hoe groter de groep werd. Iedereen hielp mee, en hierdoor ging mijn knop om. Het kon me geen reet meer schelen of het schijt op mijn schoenen en broek stond, liefde overheerst. Moria heeft indruk gemaakt en hier zullen we deze week nog vaker heen gaan natuurlijk. Het contrast kon dan ook niet groter zijn toen we in de avond naar kara tepe gingen voor de diploma uitreiken van verschillende vluchtelingen die hun barber diploma gehaald hadden in de barber shop van because we Carry. Dit was zo bijzonder, want because we Carry wil heel graag de menselijkheid erin houden, dus was er een klein zaaltje geregeld met podium. Zo enorm bijzonder hoe zij alsnog perspectief kunnen creëren in een perspectiefloze situatie. Familie maakte familiefoto’s en waren zo trots. Daarna hebben we heerlijk gedanst op Afghaanse muziek.